زمان تقریبی مطالعه: 12 دقیقه
 

تقی الدین فارسی




تقی الدین فارسی، ابوالخیر محمد بن محمد، ریاضیدان ، منجم ، پزشک ، ادیب و شاعر ایرانی قرن دهم و صاحب آثاری در علوم مختلف می‌باشد.


۱ - تولد، زندگی و اساتید تقی الدین فارسی


نام او را محمدتقی نیز آورده‌اند، اما در منابع بسیاری نامش تقی الدین ابوالخیرمحمد ذکر شده است.
[۱] امین. علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶ .
[۲] مدرس تبریزی، ج۷، ص۹۴.
[۳] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۴، ص۵۰۸، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
از تاریخ دقیق تولد وی اطلاعی در دست نیست. مدتی در شیراز زیست،
[۴] سعید نفیسی، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پایان قرن دهم هجری، ج ۱، ص ۳۸۶، تهران ۱۳۶۳ش.
ازینرو او را فارسی شیرازی و طبیب شیرازی و تقی الدین شیرازی نیز نامیده‌اند.
[۵] حاجی خلیفه، ج ۱، ستون ۱۹۷.
[۶] مدرس تبریزی، ج۱، ص۳۴۴.
[۷] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۲۸۶، ۱۳۵۰ش.
بنا به اشارات خود وی در آثارش، نجوم را نزد غیاث الدین منصور دشتکی (متوفی ۹۴۸)
[۸] محمدبن محمدتقی الدین فارسی، حل التقویم، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج۱۷، ص ۳۱، (۱۳۴۹ش).
[۹] محمدبن محمدتقی الدین فارسی، طالع نامه، نسخة خطی کتابخانة ملی ملک، گ ۲ پ،ش ۳۴۵۶.
[۱۰] مدرس تبریزی، ج۱، ص۳۴۴.
و حکمت را نزد میرصدرالدین محمد دشتکی (متوفی ۹۰۳)، پدر غیاث الدین منصور، آموخت.
[۱۱] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۱۲] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: احیاء الداثر من القرن العاشر، ج۱، ص۸۱ ـ ۸۲، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ش.
[۱۳] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۳۸۶، پانویس ۱۳۵۰ش.


۲ - تاریخ وفات تقی الدین فارسی


تنها تاریخ ذکر شده برای فوت تقی الدین ۹۴۸ است .
[۱۴] امین.علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶.
[۱۵] کحاله، ج۱۱، ص۲۵۸.
اما باتوجه به این‌که کتاب اسامی العلوم را پس از ۹۵۷ نوشته است،
[۱۶] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران،ج ۴، ص ۴۱۷، ۱۳۳۵ش.
این تاریخ درست نیست.

۳ - مذهب تقی الددین فارسی


وی در بسیاری از آثار خود، از ائمه اطهار علیهم‌السلام با احترام و عنایتی خاص یاد کرده است و فهرست نویسان کتب شیعیان، او را شیعه دانسته‌اند.
[۱۷] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۱۸] امین.علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶


۴ - تعداد آثار تقی الدین فارسی و مهمترین ویژگی تألیفات او


از تقی الدین ۲۲ کتاب به فارسی و عربی در علوم مختلف باقی‌مانده است. بسیاری از این آثار، با نامهای مختلف از یک اثر واحد، در کتابخانه‌های ایران و سایر نقاط جهان وجود دارند. مهمترین ویژگی کار تقی الدین که او را از نویسندگان همعصرش متمایز می‌کند، علاقه او به تهیه متنهای خلاصه شده از نوشته‌های خود یا دیگران است. از جمله، او کتاب فارسی خود، حل التقویم، را خلاصه کرد و انتخاب حل التقویم نامید.
[۱۹] احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۴، ص۲۸۲۱ـ ۲۸۲۲، تهران ۱۳۷۴ش ـ.
تقی الدین شعر نیز می‌سرود و «فهمی» تخلص می‌کرد.
[۲۰] محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، ج۱، ص۴، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲.
نمونه‌هایی از اشعار او در برخی کتابهایش وجود دارد.
[۲۱] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۳۸۶، ۱۳۵۰ش.


۵ - موضوع بیشترین آثار تقی الدین فارسی


بیشترین و مهمترین نوشته‌های فارسی تقی الدین در ریاضی و ستاره شناسی است که در آن‌ها به نقد آرای چند دانشمند پیش از خود پرداخته، از جمله رساله هیئت قوشچی را شرح کرده و در آن از برخی آرای قوشچی و عبدالعلی بیرجندی انتقاد کرده است.
[۲۲] محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲، ص ۲ .
[۲۳] نسخة خطی کتابخانة، محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲،ص ۵
[۲۴] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص ۲۸۶ـ۲۸۷، ۱۳۵۰ش.
ز میان دوازده اثر ریاضی و نجومی تقی الدین به فارسی،
[۲۵] احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی،ج۴، ص۳۱۶۷ـ ۳۱۶۸، تهران ۱۳۷۴ش.
یکی به نام حل التقویم در فرهنگ ایران زمین
[۲۶] احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۱۷، ص۳۰ـ۸۰، تهران ۱۳۷۴ش .
به چاپ رسیده است.

۶ - آثار فارسی تقی الدین فارسی


از دیگر آثار فارسی او عبارتند از: انیس الاطباء در طب عملی و نظری و رساله‌ای در چشم پزشکی .
[۲۷] احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۵، ص۴۰۵۸، تهران ۱۳۷۴ش .
رساله‌ای به فارسی در آداب سلطنت و وزارت به نام آداب السلطنه نیز به وی منسوب است که به چاپ رسیده است.
[۲۸] نشریة دانشکدة ادبیات اصفهان، سال ۲، ش ۲ـ۳ ص ۴۱ـ ۴۸، (۱۳۴۵ش).
[۲۹] در زمینة ایران شناسی،ج۱، ص۳۰۷ـ۳۲۵، به کوشش چنگیز پهلوان، تهران ۱۳۶۸ش.


۷ - مهمترین اثر تقی الدین فارسی به زبان عربی و محتوای آن


مهمترین اثر عربی تقی الدین، اسامی العلوم و اصطلاحاتها، در فضیلت علم ، حکمت ، تعلیم و تربیت ، و اخلاق است.
[۳۰] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
خود وی آن را با نام طلیعة العلوم خلاصه کرده و از این خلاصه نیز خلاصه‌ای تهیه کرده که نسخه‌هایی از آن با نامهای خلاصة طلیعة العلوم
[۳۱] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص ۳۸۶ـ۳۸۷، ۱۳۵۰ش.
و التقاط طلیعة العلوم
[۳۲] محمدتقی دانش پژوه، فهرست نسخه های خطی کتابخانه دانشکدة حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی دانشگاه تهران،ج۱، ص۴۳۱، تهران ۱۳۳۹ش.
در دست است.

۸ - آثار عربی تقی الدین فارسی


دیگر آثار عربی او عبارت است از: بستان الادب در ادبیات عربی و تاریخ
[۳۳] احمد حسینی اشکوری، فهرست نسخه های خطی کتابخانه عمومی حضرت آیة اللّه العظمی نجفی مرعشی، ج۲، ص۲۵۰ـ۲۵۱، قم.
که خود، بخشهای صرف و اشتقاق آن را با عنوان زبدة الصرف (یا الزبدة فی الصرف) بازنویسی کرده است، مغنی صغیر، که رساله‌ای است در نحو
[۳۴] غلامعلی عرفانیان، فهرست کتب خطی کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی، ج ۱۲، مشهد ۱۳۷۰ش.
سمت القبله،
[۳۵] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران،ج ۱۰، بخش ۴، ص۱۶۹۵ـ۱۶۹۶، ۱۳۵۲ش.
که به معرفة القبله
[۳۶] احمد گلچین معانی، فهرست کتب خطی کتابخانة آستان قدس رضوی، ج۸، ص۴۰۳ـ ۴۰۴، مشهد ۱۳۵۰ش.
و دائرة الهندیة
[۳۷] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۸، ص۱۹، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۳۸] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، تهران، ج ۲۳، ص۵۵، ۱۳۷۶ش.
نیز معروف است. کتاب المناظر نیز منسوب به اوست.
[۳۹] حاجی خلیفه، ج ۱، ستون ۴۰۳ .
[۴۰] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۲، ص۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۴۱] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۳، ص۳۷۷، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۴۲] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۳، ص۳۸۱ـ۳۸۲، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۴۳] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۴، ص۱۶۷، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۴۴] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۱۵، ص۲۴، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
[۴۵] محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: احیاء الداثر من القرن العاشر،ج۱، ص۸۱، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ش.
[۴۶] عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۲۸۶، ۱۳۵۰ش.
منزوی
[۴۷] احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۴، ص۲۶۳۳، تهران ۱۳۷۴ش ـ.
کتابی در پزشکی به نام میزان الطبایع را اثر تقی الدین فارسی دانسته، اما استوری آن را به تقی الدین محمدبن صدرالدین علی نسبت داده است.

۹ - فهرست منابع


(۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: احیاء الداثر من القرن العاشر، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ش.
(۳) امین؛ علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری،
(۴) فهرست کتب خطی کتابخانة ملی فارس، شیراز ۱۳۵۱ش.
(۵) محمدبن محمدتقی الدین فارسی، حل التقویم، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج ۱۷ (۱۳۴۹ش).
(۶) محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲.
(۷) محمدبن محمدتقی الدین فارسی، شرح رسالة هیئت، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۶۳۰۵.
(۸) محمدبن محمدتقی الدین فارسی، طالع نامه، نسخة خطی کتابخانة ملی ملک، ش ۳۴۵۶.
(۹) حاجی خلیفه.
(۱۰) عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۴، ۱۳۳۵ش، ج ۱۰، بخش ۴، ۱۳۵۲ش، ج ۱۹، ۱۳۵۰ش، ج ۲۳، ۱۳۷۶ش.
(۱۱) احمد حسینی اشکوری، فهرست نسخه های خطی کتابخانه عمومی حضرت آیة اللّه العظمی نجفی مرعشی، ج ۲، قم.
(۱۲) محمدتقی دانش پژوه، فهرست نسخه های خطی کتابخانه دانشکدة حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی دانشگاه تهران، تهران ۱۳۳۹ش.
(۱۳) در زمینة ایران شناسی، به کوشش چنگیز پهلوان، تهران ۱۳۶۸ش.
(۱۴) غلامعلی عرفانیان، فهرست کتب خطی کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی، ج ۱۲، مشهد ۱۳۷۰ش.
(۱۵) کحّاله.
(۱۶) احمد گلچین معانی، فهرست کتب خطی کتابخانة آستان قدس رضوی، ج ۸، مشهد ۱۳۵۰ش.
(۱۷) مدرس تبریزی.
(۱۸) احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، تهران ۱۳۷۴ش .
(۱۹) نشریة دانشکدة ادبیات اصفهان، سال ۲، ش ۲ـ۳ (۱۳۴۵ش).
(۲۰) سعید نفیسی، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پایان قرن دهم هجری، تهران ۱۳۶۳ش.

۱۰ - پانویس

 
۱. ↑ امین. علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶ .
۲. ↑ مدرس تبریزی، ج۷، ص۹۴.
۳. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۴، ص۵۰۸، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴. ↑ سعید نفیسی، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پایان قرن دهم هجری، ج ۱، ص ۳۸۶، تهران ۱۳۶۳ش.
۵. ↑ حاجی خلیفه، ج ۱، ستون ۱۹۷.
۶. ↑ مدرس تبریزی، ج۱، ص۳۴۴.
۷. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۲۸۶، ۱۳۵۰ش.
۸. ↑ محمدبن محمدتقی الدین فارسی، حل التقویم، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج۱۷، ص ۳۱، (۱۳۴۹ش).
۹. ↑ محمدبن محمدتقی الدین فارسی، طالع نامه، نسخة خطی کتابخانة ملی ملک، گ ۲ پ،ش ۳۴۵۶.
۱۰. ↑ مدرس تبریزی، ج۱، ص۳۴۴.
۱۱. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۱۲. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: احیاء الداثر من القرن العاشر، ج۱، ص۸۱ ـ ۸۲، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ش.
۱۳. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۳۸۶، پانویس ۱۳۵۰ش.
۱۴. ↑ امین.علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶.
۱۵. ↑ کحاله، ج۱۱، ص۲۵۸.
۱۶. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران،ج ۴، ص ۴۱۷، ۱۳۳۵ش.
۱۷. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۱۸. ↑ امین.علی نقی بهروزی و محمدصادق فقیری، ج ۹، ص ۴۰۶
۱۹. ↑ احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۴، ص۲۸۲۱ـ ۲۸۲۲، تهران ۱۳۷۴ش ـ.
۲۰. ↑ محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، ج۱، ص۴، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲.
۲۱. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۳۸۶، ۱۳۵۰ش.
۲۲. ↑ محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲، ص ۲ .
۲۳. ↑ نسخة خطی کتابخانة، محمدبن محمدتقی الدین فارسی، رساله در معرفت اسطرلاب، نسخة خطی کتابخانة (شمارة ۱) مجلس شورای اسلامی، ش ۴۳۴۲،ص ۵
۲۴. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص ۲۸۶ـ۲۸۷، ۱۳۵۰ش.
۲۵. ↑ احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی،ج۴، ص۳۱۶۷ـ ۳۱۶۸، تهران ۱۳۷۴ش.
۲۶. ↑ احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۱۷، ص۳۰ـ۸۰، تهران ۱۳۷۴ش .
۲۷. ↑ احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۵، ص۴۰۵۸، تهران ۱۳۷۴ش .
۲۸. ↑ نشریة دانشکدة ادبیات اصفهان، سال ۲، ش ۲ـ۳ ص ۴۱ـ ۴۸، (۱۳۴۵ش).
۲۹. ↑ در زمینة ایران شناسی،ج۱، ص۳۰۷ـ۳۲۵، به کوشش چنگیز پهلوان، تهران ۱۳۶۸ش.
۳۰. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۲، ص۹ـ۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۳۱. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص ۳۸۶ـ۳۸۷، ۱۳۵۰ش.
۳۲. ↑ محمدتقی دانش پژوه، فهرست نسخه های خطی کتابخانه دانشکدة حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی دانشگاه تهران،ج۱، ص۴۳۱، تهران ۱۳۳۹ش.
۳۳. ↑ احمد حسینی اشکوری، فهرست نسخه های خطی کتابخانه عمومی حضرت آیة اللّه العظمی نجفی مرعشی، ج۲، ص۲۵۰ـ۲۵۱، قم.
۳۴. ↑ غلامعلی عرفانیان، فهرست کتب خطی کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی، ج ۱۲، مشهد ۱۳۷۰ش.
۳۵. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران،ج ۱۰، بخش ۴، ص۱۶۹۵ـ۱۶۹۶، ۱۳۵۲ش.
۳۶. ↑ احمد گلچین معانی، فهرست کتب خطی کتابخانة آستان قدس رضوی، ج۸، ص۴۰۳ـ ۴۰۴، مشهد ۱۳۵۰ش.
۳۷. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۸، ص۱۹، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۳۸. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، تهران، ج ۲۳، ص۵۵، ۱۳۷۶ش.
۳۹. ↑ حاجی خلیفه، ج ۱، ستون ۴۰۳ .
۴۰. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۲، ص۱۰، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴۱. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۳، ص۳۷۷، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴۲. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة،ج۳، ص۳۸۱ـ۳۸۲، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴۳. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۴، ص۱۶۷، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴۴. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ج۱۵، ص۲۴، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
۴۵. ↑ محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: احیاء الداثر من القرن العاشر،ج۱، ص۸۱، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ش.
۴۶. ↑ عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانة مجلس شورای ملّی، تهران، ج ۱۹، ص۲۸۶، ۱۳۵۰ش.
۴۷. ↑ احمد منزوی، فهرستوارة کتابهای فارسی، ج۴، ص۲۶۳۳، تهران ۱۳۷۴ش ـ.


۱۱ - منبع

دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تقی الدین فارسی»، شماره۳۷۷۰.    


رده‌های این صفحه : پزشکان | تراجم | ریاضی دان ها | منجمین




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.